جمعیت شهرهای چیناین فهرستی است از شهرهای کشور جمهوری خلق چین به ترتیب جمعیت در سال ۲۰۱۰ میلادی. داده‌های جمعیتی برگرفته از

شانگهای با ۲۰،۲۱۸،۰۰۰ نفر (۲۰۱۰) و با جمعیت ۳۰،۲۰۰٬۰۰۰ نفر در کلانشهر شانگهای (۲۰۱۴)

.پکن با ۱۶،۴۴۷،۰۰۰ نفر (۲۰۱۰) و با جمعیت۲۱،۱۴۸،۰۰۰ نفر در کلانشهر پکن (۲۰۱۴

گوانگژو با ۱۰٬۶۴۱،۰۰۰ نفر

شنزن با ۱۰،۴۶۷،۰۰۰ نفر

تیانجین با ۹٬۲۹۰،۰۰۰ نفر

ووهان با ۷،۵۴۲،۰۰۰ نفر

دونگ گوان با ۷٬۲۷۱،۰۰۰ نفر

فوشان با ۶٬۷۷۲،۰۰۰ نفر

چنگدو با ۶٬۳۱۷٬۰۰۰ نفر

چونگ کینگ با ۶،۲۶۴،۰۰۰ نفر

نانجینگ با ۵٬۸۲۸،۰۰۰ نفر

شنیانگ با ۵٬۷۱۸٬۰۰۰ نفر

شیان با ۵،۲۰۶،۰۰۰ نفر

هاربین با ۴٬۵۹۶،۰۰۰ نفر

سوژو با ۴٬۰۸۴،۰۰۰ نفر

کینگدائو با ۳،۹۹۱،۰۰۰ نفر

دالیان با ۳،۹۰۲٬۰۰۰ نفر

ژنگژو با ۳،۶۷۷،۰۰۰ نفر

شانتو با ۳،۶۴۴،۰۰۰ نفر

جینان با ۳،۵۲۸،۰۰۰ نفر

چانگچون با ۳،۴۱۱،۰۰۰ نفر

کان مینگ با ۳،۲۷۹٬۰۰۰ نفر

چانگشا با ۳،۱۹۳،۰۰۰ نفر

تائی یوان با ۳،۱۵۴،۰۰۰ نفر

شیامن با ۳،۱۱۹،۰۰۰ نفر

هافئی با ۳،۰۹۹،۰۰۰ نفر

اورومچی با ۲،۸۵۳،۰۰۰ نفر

فوژو با ۲،۸۲۴،۰۰۰ نفر

شیجیاژوانگ با ۲،۷۷۰،۰۰۰ نفر

ووشی با ۲،۷۵۸،۰۰۰ نفر

ژونگشان با ۲،۷۴۱،۰۰۰ نفر

ونژو با ۲،۶۸۷،۰۰۰ نفر

 مساحت جمهوری خلق چین حدود ۹٫۶ میلیون کیلومتر مربع است و پس از روسیه دومین کشور بزرگ دنیا از نظر وسعت خاکی (بدون احتساب آب‌های داخلی) است. از نظر مساحت کل کشور هم سومین یا چهارمین کشور وسیع دنیا (پس از روسیه و کانادا و با توجه به تعریف دقیق مساحت کلی ایالات متحده آمریکا) به‌شمار می‌آید.چین با داشتن ۲۲٫۱۱۷ کیلومتر مربع مرز زمینی طولانیترین خط مرزی را در میان تمام کشورهای دنیا دارد. این کشور از شرق و جنوب با دریای چین شرقی، خلیج کره، دریای زرد، و دیگر آب‌های آزاد احاطه شده‌است و با ۱۴ کشور هم‌مرز است.چین در عرض جغرافیایی ۱۸ تا ۵۴ درجه شمالی و طول ۷۳ تا ۱۳۵ درجه شرقی قرار دارد و چشم‌اندازهای طبیعی آن بسیار متنوع است. در شرق چین در کرانه‌های رود زرد و  دریای چین شرقی دشت‌های آبرفتی پهناور و حاصلخیزی با تراکم جمعیتی بسیار بالا قرار گرفته‌اند. در بخش‌های شمالی در مرز فلات مغولستان داخلیعلفزارهای وسیع مشاهده می‌شود و صحراهای خشک و سرد تکله‌مکان و گبی در فلات مرتفع مغولستان جای گرفته‌اند. تپه‌ها و رشته‌کوه‌های کم‌ارتفاع بیشتر نواحی جنوب چین را دربرگرفته‌اند و شرق میانی چین میزبان دلتای دو رودخانه اصلی این کشور یعنی رود زرد و یانگ‌تسه است. بخش غربی این سرزمین پوشیده از کوه‌های بسیار مرتفع از جمله هیمالیاست. مرتفع‌ترین نقطه دنیا یعنی قله اورست به ارتفاع ۸۸۴۸ متر مرز چین و نپال است و پست‌ترین نقطه چین که سومین نقطه پست دنیاست در بستر دریاچهٔ خشک آدینگ در فرونشست تورپان ۱۵۴ متر پایینتر از سطح دریاهای آزاد است.فصل‌های خشک و فصل‌های مرطوب همراه با باران موسمی شرایط آب‌وهوایی غالب در بیشتر نقاط چین است که اختلاف دمای قابل توجه بین تابستان و زمستان را در پی دارد. در زمستان بادهای شمالی سرد و خشک می‌وزد و بادهای جنوبی از سواحل دریا در نقاط جنوبی تر گرم و مرطوب است. طوفان‌های موسمی (در حدود ۵ مورد در سال) در امتداد سواحل جنوبی و شرقی، سیل‌های مخرب، سونامی، زلزله، رانش زمین و خشکسالی از بلایای طبیعی منطقه چین هستند.گسترش بیابان‌ها به ویژه بیابان گبی یک معضل زیست‌محیطی مهم در چین است. هرچند درختکاری در مرزهای بیابان از دهه ۱۹۷۰ به بعد تعداد طوفان‌های شن را کاهش داده اما خشکسالی مستمر و شیوه نامناسب کشاورزی موجب طوفان‌های شنی شده که بهار هر سال شمال چین را درمی‌نوردد و حتی به کره و ژاپن هم می‌رسد. دیده‌بان محیط زیست چین در سال ۲۰۰۷ اعلام کرده که هر سال چهار هزار کیلومتر مربع به بیابان‌های این کشور افزوده می‌شود. آب شدن یخچال‌های هیمالیا هم نگرانی دیگری است که می‌تواند بحران کمبود آب را برای صدها میلیون نفر به همراه بیاورد.